Yalnızlığım Katlanmak Zorunda Kalacağım Esaretimdir..

Korkularımla yüzleşmekten hep korkmuşumdur,hiç bir zamanda yüzleşmek istemem.En büyük korkularımdan biri de "yalnız kalmak". Etrafıma bakıyorumda cümbür cemaat aile yemekleri, kalabalık ev gezmeleri.Bunlar o kadar yaygınki! Bir de bize bakıyorum da ne cümbür cemaat aile yemekleri ne de kalabalık aile toplantıları...Yarın bir gün bunu söylemekten ne kadar korksamda anneme,babama ve abime bir şey olduğunda yapayalnızım...Çevreme dönüp baktımda yapayalnız kalakalmısım.
Kalabalık aileleri istememin ve sevmemin bir nedeni de bu aslında. İlerde yalnız kaldığımda sığınabileceğim yakınlar...Kulağa hoş geliyor.Ama benim arayıpta bulamadığım şey.Kalabalık ailelerden sıkılanları asla anlamıyorum.Belki onların yerinde olsam bende sıkılırım. Ama pek sıkılacağımı sanmıyorum. İlerde tek kalacağım günleri düşünerek onlara daha sıkı sarılırım. Biliyorum yakınlarda senin "sürekli" yalnızlığa çare olmayacak.Ama bir nebze bile olsa yalnızlığını giderebilir,bunu birazcık da olsa unutturabilir ve eski mutlu aile günlerini hatırlatabilirse cok güzel..

İşten eve geldiğinde evine kapıyı çalmak yerine anahtarla açıp giriyorsan,hele bir de evinde sana "hoşgeldin" diyen bir çift ses yoksa yalnızsın. Bu koskocaman dünyada yalnızsın demektir. İşte o zaman bir çift sesi özlersin hatta önceden sıkıldığın yakınlarını ararsın.Ama bir bakmışsın onlar zaten yoktur...

VeRa
09.08.2009